Arezzo
Sinds februari 2005 werken twee muziekverenigingen uit het Land van Maas en Waal samen onder de naam Arezzo. De oorspronkelijke muziekverenigingen, St. Willibrord uit Boven Leeuwen en Kunst Na Arbeid uit Puiflijk, kenden elkaar al vele jaren voorafgaand aan het samengaan. Muzikanten werden al regelmatig uitgewisseld als dat bij een de fanfares nodig was.
Toen de noodzaak om tot een groter orkest te komen voor beide verenigingen steeds dringender werd, was het dan ook vanzelfsprekend dat beide verenigingen daarover samen van gedachten wisselden. In 2004 kwam het tot serieuze gesprekken met als resultaat dat de blazers elkaar vonden in één fanfareorkest. De slagwerkers uit Boven Leeuwen sloten zich aan bij het samenwerkingsverband van de muziekverenigingen Kunst Na Arbeid en Eendracht, de Drumcombinatie Afferden-Puiflijk, DCAP. Ook was het van belang dat de muzikale inbreng van St. Willibrord en KNA op een goede manier bij en in elkaar zouden passen. Een goed bezet orkest van 40 muzikanten was het resultaat. Direct na het samengaan werd er gewerkt aan het optimaliseren van de verschillende secties, zo heeft ook de hoornsectie weer haar centrale plaats in het orkest gekregen.
Samenwerken heeft alles te maken met het maken van keuzes, wie dirigeert, waar en wanneer wordt gerepeteerd en de bereidheid om je voor een deel los te maken uit die lange traditie die zo verweven is met het eigen dorp. Het goede overleg tussen beide verenigingen werd op basis van vertrouwen, respect en gelijkheid op al die moeilijke en gevoelige vragen antwoorden gevonden. Dat gaat niet vanzelf, maar voorop bleef daarbij steeds het ‘samen-muziek-willen-maken’ staan. Bovendien is daar een enthousiaste dirigent bij nodig met als uitdaging om er één orkest van te smeden en samen met de muzikanten aan het muzikale niveau te gaan werken. In onze huidige dirigent, Hans Mooren, hebben wij deze gevonden.
De naam "Arezzo"
Voor de herkomst van Arezzo moeten we naar Italië, ver de geschiedenis in. Rond het jaar 1000 leefde in Arezzo, een plaats in Toscane ten oosten van Florence, een monnik. Zijn naam was, verbonden aan de plaats, Guido d'Arezzo (991-1050). Hij is de grondlegger van de muzieknotatie zoals die tot op de dag van vandaag nog steeds wordt gebruikt.
Guido d'Arezzo werd onderwezen in de Benedictijnenabdij van Pomposa, nabij Ferrara. Omstreeks 1025 werd hij door bisschop Theobaldus aangesteld om muziekonderricht te geven in de kathedraal St. Donatus. Het bekendste geschrift van Guido d'Arezzo is de Micrologus, daarnaast zijn overgeleverd de Aliae Regulae, Regulae Rhythmicae en Epistola de Ignoto Cantu.
Vóór Guido’s tijd kende men als notatie het systeem van de neumen en de notennamen A-B-C-D-E-F-G. Hierbij was het echter niet duidelijk of een secunde A-B nu groot of klein was, te meer omdat men verscheidenheid van modi zong. De grote uitvinding van Guido is dat hij met behulp van de hymne Uit Queant Laxis een methode bedacht om de grootte van de secunde eenduidig te kunnen noteren. De hymne begint iedere regel een secunde hoger. Guido gebruikte de beginletters ut-re-mi-fa-sol-la als basis van zijn vastlegging. De enige halve stap in deze hexachorden-reeks is tussen de mi en de fa. Guido ontwikkelde een compleet toonsysteem gebaseerd op deze hexachorden. In de 19e en de 20e eeuw werden nog een aantal kleine aanpassingen gedaan en ontstond het do-re-mi zoals we nu nog steeds kennen.